می بندم این دو چشم پرآتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش

تا داغ و پر تپش نشود قلبم

از شعلة نگاه پریشانش

می بندم این دو چشم پرآتش را

تا بگذرم ز وادی رسوائی

تا قلب خامشم نكشد فریاد

رو می كنم به خلوت و تنهائی

ای رهروان خسته چه می جوئید

در این غروب سرد ز احوالش

او شعلة رمیدة خورشید است

بیهوده می دوید به دنبالش

او غنچة شكفتة مهتابست

باید كه موج نور بیفشاند

بر سبزه زار شب زدة چشمی

كاو را بخوابگاه گنه خواند

باید كه عطر بوسة خاموشش

با ناله های شوق بیامیزد

در گیسوان آن زن افسونگر

دیوانه وار عشق و هوس ریزد

باید شراب بوسه بیاشامد

از ساغر لبان فریبائی

مستانه سرگذارد و آرامد

بر تكیه گاه سینة زیبائی

ای آرزوی تشنه به گرد او

بیهوده تار عمر چه می بندی؟

روزی رسد كه خسته و وامانده

بر این تلاش بیهوده می خندی

آتش زنم به خرمن امیدت

با شعله های حسرت و ناكامی

ای قلب فتنه جوی گنه كرده

شاید دمی ز فتنه بیارامی

می بندمت به بند گران غم

تا سوی او دگر نكنی پرواز

ای مرغ دل كه خسته و بیتابی

دمساز باش با غم او, دمساز

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: